Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że relacje międzyludzkie to najbardziej skomplikowana rzecz na całym świecie. Nigdy nie byłam w tym dobra. Już dawno odkryłam, że "socjalizacja" i "integracja" to słowa, których szczerze nienawidzę. Sami więc rozumiecie, że moja nieumiejętność przeprowadzenia normalnej konwersacji, nie mówiąc już o otwarciu się przed kimś, wyklucza dużo rzeczy w mojej egzystencji. Tak czy siak, nawet jeśli ludzi unikam jak ognia, warto przełamywać swoje bariery, bo skłamałabym, gdybym nie powiedziała, że to największy skarb, na jaki mogłabym trafić.

Czy jesteś pewien, że znasz swoich bliskich? Czy życie z kimś przez wiele lat „pod jednym dachem”, daje gwarancje tego, aby w pełni ufać drugiej osobie? Czasem to właśnie Ci najbliżsi najbardziej nas zawodzą.

           Tytuł:  Bez pożegnania

            Autor:  Harlan Coben

      Data polskiego wydania: 2015

           Wydawnictwo: Albatros

                Liczba stron: 416

                     Ocena: 8/10

Głównym bohaterem jest Will Klein, chłopak z okrytej wstydem rodziny. Przed laty jego brat został uznany za winnego gwałtu i morderstwa dziewczyny z sąsiedztwa. Po tej makabrycznej zbrodni uciekł i ślad po nim zaginął. Wiele osób uznało go za zmarłego, jednak Will po jedenastu latach dowiaduje się od umierającej matki, że brat żyje… Ta wiadomość wstrząsa chłopakiem i właśnie wtedy, kiedy najbardziej potrzebuje wsparcie bliskiej osoby, znika dziewczyna Will’a… Zrozpaczony chłopak na własną rękę rozpoczyna śledztwo, w trakcie którego na jaw wychodzą coraz bardziej zaskakujące fakty. Narkotyki, prostytucja to tylko namiastka tego, czego dowiaduje się o swojej dziewczynie  … Czy zniknięcie Shili ma związek z odkryciem prawdy na temat brata? Czy dziewczyna była zamieszana w tragiczne wydarzenia sprzed lat? Dlaczego zniknęła właśnie teraz? Kim tak naprawdę jest Shila? I gdzie przez te wszystkie lata był brat Willa?

Świetnie skonstruowana fabuła, wielopoziomowa, a zarazem spójna. Pomimo wielu wątków, czytelnik nie gubi się w czytanej historii. Kreacje bohaterów także na plus. Są prawdziwi, a ich emocje i rozterki wręcz namacalne. Coben w mistrzowski sposób dozuje nam emocje, buduje w nas napięcie i rozbudza wyobraźnię.  Wspólnie w głównym bohaterem dążymy do odkrycia prawdy, kibicujemy mu, jest nam bliski. Coben w swojej książce porusza trudne dla nas wszystkich sprawy. Rodzinne relacje są różne, czasem niezmiernie trudne, a więzy krwi nie chronią nas przed krzywdą i zdradą najbliższych osób. Ciągłe zwroty akcji i zaskakujące motywy, nie pozwalają na nudę.

Książki Cobena czytam często, znam styl autora i bardzo go cenię. Za każdym razem, kiedy sięgam po jego książki liczę na ogromną dawkę emocji i tym razem się nie zawiodłam.  Zakończenie było totalnym zaskoczeniem, co bardzo cenię w tym konkretnym gatunku.

Nigdy nie wiesz, czy nie znikniesz na zawsze.......

Przeczytałam wszystkie książki Guillaume Musso jakie wydał do tej pory i jedno co mogę stwierdzić z pewnością to fakt, że nie jest to pisarz którego dzieła są oczywiste. Autor bawi się konwencją, przeplata wątki z różnych gatunków literackich, wodzi czytelnika za nos, tylko po to, aby uświadomić mu, że tak naprawdę nie wie nic, a to co wydaje się prawdą wcale nią nie jest.  "Zabawa w chowanego" pokazuje to doskonale.

Flora Conway jest znaną pisarką. Jej powieści sprzedają się w setkach egzemplarzy, a szum medialny wokół niej jest dodatkowo podsycany tym, że kobieta unika spotkań z fanami, nie znosi rozgłosu, a większość dnia spędza w swoim mieszkaniu w wieżowcu. Jej życie osobiste nie jest jednak tak samo udane. Podczas z pozoru niewinnej zabawy w chowanego z zamkniętego pomieszczenia znika córeczka Flory, mała Carrie. Nikt nie wie co stało się z dziewczynką, a klucz do rozwiązania zagadki wydaje się być w posiadaniu kolegi Flory po fachu - pisarza Romaina Ozorskiego, mieszkającego i tworzącego we Francji. 

Dwa światy. Z pozoru różne, ale w rzeczywistości bardzo do siebie podobne. „Zabawa w chowanego” wydaje się w pewien sposób nawiązywać do poprzednich powieści Musso – „Papierowej dziewczyny” oraz „Sekretnego życia pisarzy”, ale jednak z pewnymi drobnymi odchyleniami, które nadają całej historii dodatkowego wymiaru i z każdą stroną dodatkowo podsycają ciekawość. Powieść strukturalnie podzielona jest na trzy części, ale w rzeczywistości rozgrywa się w dwóch płaszczyznach – z jednej strony opisując rzeczywistość Flory, z drugiej – Romaina. „Zabawy w chowanego” nie da się przypisać jednoznacznie do jednego gatunku literackiego – jak to zwykle u Musso bywa, mamy trochę powieści obyczajowej, kilka wątków sensacyjno-kryminalnych, nieco humoru i trochę wzruszeń. Wszystkie elementy są ze sobą spójne i dobrze wyważone co w konsekwencji daje spójną całość, która kilkakrotnie zaskakuje czytelnika. Jeśli o mnie chodzi, na duży plus zasługuje brak (tak – brak!) wątku romantycznego, który w tym wypadku byłby bardziej szkodliwy niż pożyteczny (tak jak miało to miejsce w przypadku „Central Parku”, gdzie ten aspekt zaburzył nieco strukturę całej powieści). Pomimo tego, ze dość długo wahałam się jaka ocenę wystawić „Zabawie w chowanego”, doszłam do wniosku że oryginalny pomysł i jego dobre wykonanie w połączeniu z tym jak miło spędziłam czas przy lekturze, w pełni zasługuje na „dziewiątkę”. Oczywiście, może nie jest to literatura, która wymaga analizy historycznej, godzin poświęconych na badania i poszukiwania i z pewnością nie można jej porównywać do takich pozycji jak „Dom głosów” czy „Trzynasta opowieść”, ale Musso zdecydowanie jest królem powieści nieoczywistych, sprawiających że czytelnik zastanawia się co jest prawdą a co fikcją. I przecież za to go kochamy, prawda?  

Nigdy nie jest za późno by rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu! Zróbcie to, na co mieliście zawsze ochotę – zjedzcie jeszcze jeden kawałek tego pysznego ciasta, rzućcie tę pracę i zajmijcie się tym, co naprawdę was interesuje. Obejrzyjcie wschód i zachód słońca i przede wszystkim, wyrzućcie wszystkie toksyczne osoby z waszego środowiska. Życie ma się jedno, więc po co katować się z czymś, na co zupełnie nie macie ochoty? Nieważne, co ludzie powiedzą. Najwyższa pora zacząć żyć!