Insta


niedziela, 17 listopada 2019

„Ostatni list od kochanka" - Jojo Moyes

23:23:00 0 Comments

Twórczości Jojo Moyes chyba nie muszę nikomu przedstawiać. Jej światowy bestseller zatytułowany „Zanim się pojawiłeś” doczekał się nawet ekranizacji pod tym samym tytułem. Na książkę „Ostatni list od kochanka” natknęłam się całkiem przypadkiem, na wyprzedaży książek w jednym ze sklepów. Moją uwagę, oczywiście pomijając autorkę, przykuła śliczna, wytłaczana okładka. Pomyślałam, że muszę ją mieć.

Nr. recenzji: 337
Tytuł: „Ostatni list od kochanka"
Autor: Jojo Moyes
Tłumacz: Urszula Smerecka
Liczba stron: 496
Data polskiego wydania: 3 grudnia 2014
Wydawnictwo: Świat Książki
W moim odczuciu: 10/10

Ellie Haworth jest młodą dziennikarką pisma „Nation” w Londynie. Pewnego dnia, przeszukując archiwa gazety, natyka się na list miłosny. Urzeczona bezpośrednimi słowami z początku lat 60. postanawia dowiedzieć się więcej na temat tajemniczych kochanków. Ellie krok po kroku odkrywa historię zakazanej miłości eleganckiej kobiety z wyższych sfer Jennifer oraz reportażysty Anthonego. Bohaterka, zatracona w miłosnym romansie, zaczyna dostrzegać podobieństwo ściśle związane z jej życiem. Mianowicie Ellie sama spotyka się z żonatym mężczyzną. Jak potoczą się losy kochanków sprzed lat i co najważniejsze - jaką decyzję dotyczącą swojego związku podejmie Ellie?


Książka wciągnęła mnie bez reszty już od pierwszych stron. Początkowo autorka przedstawia nam pokrótce życie głównej bohaterki - Ellie. Poznajemy jej pracę, relacje z przyjaciółmi, a także sercowe problemy związane z zajętym już mężczyzną. Następnie autorka, dokonując retrospekcji, przenosi nas w czasie do wczesnych lat sześćdziesiątych, w których rozgrywa się gorący romans kochanków. Poznajemy wówczas piękną Jennifer, jej wysoko postawionego męża i właściciela fabryki oraz dziennikarza Anthonego. Nie zdradzając wiele szczegółów dotyczących tej trójki bohaterów napiszę tylko, że Jennifer znalazła się w bardzo trudnej sytuacji. Z jednej strony kochała męża i chciała pozostać względem niego wierna, natomiast z drugiej strony jej żarliwa miłość do Anthonego była na tyle silna, że nie pozwalała jej z niego zrezygnować. 


Początkowo powieść jest bardzo trudna w odbiorze. Po pierwszej retrospekcji autorka szybko wraca do historii Ellie, by znów po kilkunastu stronach przenieść się w czasie. Na początku, i tu się przyznam, sama trochę zagubiłam się pomiędzy obiema historiami. Jednakże im dalej, tym powieść i zawarte w niej wątki wydawały się bardziej przejrzyste. W pewnym momencie książka wciągnęła mnie tak mocno, że nie zwróciłam uwagi na wschodzące za oknem słońce. 


Powieść, pomimo wielu wątków, jest naprawdę dobrze napisana. Historie obu kobiet wydają się bardzo codzienne, życiowe wręcz. Poruszane w nich wątki miłosne, okraszone tęsknotą i pożądaniem to przecież chleb powszedni każdej relacji. Kolejną zaletą książki jest jej zaskakujące zakończenie, gdzie wyjaśniają się obie historie. Podobały mi się również zamieszczone przed każdym rozdziałem fragmenty listów czy innych form komunikacji. Pomimo, że nie wiążą się one ściśle z fabułą całej książki, wprowadzają ciekawy klimat powieści. W ogólnym odczuciu książka wywarła na mnie bardzo duże wrażenie. Były takie momenty, gdy czytałam ją ze łzami w oczach, by zaraz uśmiechać się do siebie pod nosem. Myślę więc, że to na pewno nie będzie moja ostatnia pozycja tej autorki.


Podsumowując - jestem na tak. Nie pamiętam kiedy ostatnio czytana książka wciągnęła mnie tak mocno. Jojo Moyes porusza wiele trudnych kwestii dotyczących relacji damsko-męskich. Miłość, ale i wiążąca się z nią zdrada. Także pożądanie, tęsknota oraz ludzka bezradność. Podejmowanie trudnych decyzji, oraz konsekwencje z nich płynące. Na koniec nie można zapomnieć o niegasnącej nadziei, że jednak wszystko jakoś się ułoży. 

Komu poleciłabym powieść? Myślę, że każdej kobiecie, niezależnie od wieku czy stanu cywilnego. To świetna pozycja zarówno dla romantyczki, jak i typowej realistki. Sądzę, że każda w jakiś sposób utożsami się z którąś z bohaterek. 

środa, 6 listopada 2019

I sypnęła łaciną - Agata Kelso

09:00:00 0 Comments
Znać łacinę nie jest tak chwalebnym, jak haniebnym jest jej nie znać - Cyceron

Nr. recenzji : 336
Tytuł : "I sypnęła łaciną"
Autor : Agata Kelso
Liczba stron : 96
Data wydania : 24.07.2019
Wydawnictwo : Novae Res
W moim odczuciu : 6/10
Autorka recenzji : Małgorzata Górna



Zainteresowałam się tą książką po przeczytaniu opisu. Język łaciński jako źródło nieśmiertelnej mądrości filozoficznej aktualnej współcześnie. Oczekiwałam jakiegoś ukierunkowania do wykorzystania łaciny w życiu codziennym czy czegoś w tym rodzaju, niestety nie do końca spełniły się moje życzenia. Autorka korzystając ze znajomości łaciny nieco przybliża Nam użycie sentencji wielkich myślicieli (i nie tylko!) w codzienności. Na przykład jednymi z najczęściej używanych łacińskich skrótów są : CV (curriculum vitae - bieg życia, przebieg życia) i PS (post scriptum). Zwraca także uwagę na to, że wiele słów jest pochodzenia łacińskiego i otwarcie potępia makaronizmy (wyrazy z obcego języka przyjęte do mowy rodzimej na przykład burgery, donaty, influencer).
Znacznie ciekawsze są te fragmenty, w których autorka mówi o sobie, swoich przeżyciach, poglądach i działaniach. Przy okazji wplata wypowiedzi między innymi Cycerona, Cezara, Stefana Batorego, Heraklita i Horacego - mądrości od pokoleń i się do nich odnosi w zależności od poglądów. Agata Kelso urodziła się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, przeżyła okres komunizmu, brała udział w obchodach świąt z okazji rewolucji październikowej, wraz z innymi śpiewała piosenki na ceremonii otwarcia Huty Katowice, dziwiła się idei PEWEX'U (panował zakaz handlu zachodnią walutą, a tam można było płacić tylko dolarami), a jej osiemnaste urodziny przypadły na okres wprowadzenia stanu wojennego. Co ciekawe, otwarcie mówi o swoich poglądach i nie owija w bawełnę. Nie obawia się krytyki ani nie przekonuje. Po prostu z czystej chęci dzieli się sobą, swoją wiedzą i doświadczeniem. Po trosze elementem biograficznym tłumaczy niektóre ze swoich decyzji bądź zachowań, ale nie to jest tu najważniejsze. Liczy się zauważenie prawdziwości wypowiedzi łacińskich przedstawionych w książce.

Cokolwiek powiesz po łacinie, brzmi mądrze - autor nieznany

Teraz przejdźmy do spraw bardziej technicznych. Ogromnym plusem jest tłumaczenie w nawiasie i pogrubiona czcionka przy cytatach. Normalnie by mnie to denerwowało, ale w wypadku, gdy mamy do czynienia z taką częstotliwością obcojęzycznych zdań jest to ułatwieniem w odbiorze całego tekstu. W przypadku przypisów można by się było zgubić i przy roztargnieniu zgubić wątek (uwierzcie, wiem co mówię). Kolejna sprawa tyczy się języka, który momentami przypomina tekst czysto naukowy to jest on wyważony, nauka styka się tutaj ze sprawami osobistymi i, całe szczęście, nie razi to w oczy. Przyjemnie, płynnie i szybciutko przeskakujemy z tematu na temat dotykając anegdot o czarnym Mikołaju, ironii, czy buntu a'propos hasła "O zmarłych należy mówić dobrze albo nic" (Chilon). Wydaje się, że autorka jest starą, dobrą, dawno niewidzianą znajomą rozmawiającą z Nami przy kawie o życiu, tak po prostu. Miło, przyjemnie i z pożytkiem dla Nas, bo w końcu czegoś się nauczyliśmy.

Rzeczą ludzką jest się mylić, ale uparcie w błędzie trwają tylko głupcy - Cyceron


Jeśli jesteście ciekawi jakie mądrości jeszcze kryje w sobie "I sypnęła łaciną" to nie zostaje mi nic innego jak zaprosić Was do lektury, w sam raz na jeden moment, przerwa od całego życiowego biegu.

Małgorzata Górna

wtorek, 5 listopada 2019

"Córeczki" Adrian Bednarek

22:35:00 0 Comments
Nr. recenzji: 335
 Tytuł: „Córeczki"
Autor: Adrian Bednarek
Tłumacz: 
Liczba stron: 611
Data polskiego wydania: 09 października 2019
Wydawnictwo: NOVEA RES
W moim odczuciu: 10/10


Przypadkowy splot wydarzeń niczym mały kamyk porusza lawinę, której nie sposób zatrzymać. Losy obcych sobie ludzi splatają się - już na zawsze. A każda kolejna decyzja pociąga za sobą nieodwracalne dla pozostałych skutki... Żądza zemsty, karmiona przez lata, może stanowić doskonały motywator do działania, albo wprost przeciwnie - zaślepiającą siłę destrukcyjną, prowadzącą do kolejnych dramatów. I niech nie zwiedzie Czytelnika słodki i budzący pozytywne skojarzenia tytuł! Próżno bowiem doszukiwać się uroczych elementów w tej mrocznej historii...  

Ewa to atrakcyjna, szczęśliwie zakochana właścicielka małego butiku w centrum Częstochowy. Z uwagi na dobro matki zrezygnowała z marzeń o pracy w policji. Pola natomiast jest zbuntowaną instruktorką pole dance, szczerze nienawidzącą matki. Te dwie kobiety różni niemalże wszystko. A jednak jest coś, co powoduje, że ich historie splotły się na zawsze. Tym wspólnym elementem jest zamaskowany morderca, który przed laty zabił ich siostry. "Bliźniaczki", jak same siebie nazywają, pomimo dzielących je różnic postanawiają wspólnymi siłami odnaleźć człowieka, który zniszczył ich rodziny. Przypadkowy trop powoduje, że kobiety rozpoczynają wspólne, pełne zaskakujących zwrotów akcji śledztwo. Jest to jednak dopiero preludium do tego, co wydarzy się w momencie, kiedy zidentyfikują sprawcę swoich cierpień. Tym, co dodaje pikanterii całej historii, jest jej tło. Autor rozwija przed nami cały wachlarz emocji. W palecie tej odnajdujemy trudne relacje rodzinne, więzi matek i córek, skomplikowane układy damsko - męskie, jak również motyw samotności, zarówno tej z wyboru, jak i przymuszonej.  

"Córeczki" to kryminał, który od pierwszych stronic utrzymuje Czytelnika w napięciu. Nie sposób oderwać się od lektury. Każdy poszczególny rozdział kończy się takim zwrotem akcji, że  nie można oprzeć się konieczności sięgnięcia po kolejny. To, co znamienne dla tej powieści to fakt, że nie jest to typowy krwawy kryminał. Książka porusza bowiem wiele istotnych tematów - zawiłości więzi rodzinnych, wrażliwości, wpływu przeżyć każdego człowieka na jego dalsze losy. Przede wszystkim jednak to opowieść o konieczności dokonywania wyborów oraz mierzenia się z ich skutkami. I to na różnych płaszczyznach. A także tego, iż nie zawsze dane nam jest decydować samodzielnie... Ten thriller psychologiczny to rewelacyjne studium ludzkiego umysłu, wyjątkowy porter psychologiczny sprawcy i ofiary. Z pewnością pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli kryminalnych opowieści, ale także pasjonatów ludzkich zachowań. 

Podsumowując, "Córeczki" to powieść, która trafi w gusta nie tylko miłośników kryminałów, ale także Czytelnika poszukującego opowieści o wnętrzu człowieka, okolicznościach, które determinują jego postawy i wybory. Stanowi doskonały dowód na to, że nie wszystko jest takie, jakim pozornie wydaje się być. Nawet najokrutniejszy człowiek ma czułe punkty. I przeciwnie - osoby wydawać by się mogło prawe i nieskazitelne, w pewnych okolicznościach zdolne są do wstrząsających czynów. Dzieło Adriana Bednarka z pewnością zostaje z Czytelnikiem jeszcze na długo po zakończeniu lektury. Biorąc pod uwagę aktualne okoliczności przyrody, to rewelacyjna lektura na deszczowe, szare dni i wieczory. Jako pasjonatka kryminalistyki, psychologii i tematów pokrewnych z pełną stanowczością wystawiam "Córeczkom" najwyższą notę i z niecierpliwością oczekuję kolejnej powieści Autora. Oby takiego samego formatu! 

sobota, 2 listopada 2019

Psy pożrą ciało Jezebel - Jarosław Kamiński

11:00:00 0 Comments
W internecie wszystko zostaje na zawsze. Kolorowe zdjęcia, ciekawe filmy, wiadomości, śmieszne kotki, pokazy mody czy plotki o celebrytach. Wszystko to trzyma nas w sidłach, omamia, uzależnia. Niby to nic takiego, nie robimy nic złego, korzystamy na własny użytek, ale...Co może się stać, jeśli wciągnie Nas za bardzo?

Nr. recenzji : 334
Tytuł : "Psy pożrą ciało Jezebel"
Autor : Jarosław Kamiński
Liczba stron : 376
Data wydania : 15.10.2019
Wydawnictwo : W.A.B
W moim odczuciu : 4/10
Autorka recenzji : Małgorzata Górna



Od pierwszych stron można doznać szoku, zostajemy rzuceni na głęboką wodę - nie zmienia się ani data ani godzina. 12 czerwca 2021 roku trwa w nieskończoność. Zegar cały czas wskazuje 22.48. Powoli zaczynam rozumieć, że mam do czynienia z czymś nadzwyczajnym, ale bańka ekscytacji pęka już po pierwszych stronach. Sylwia Aran, główna bohaterka, nie może pogodzić się ze śmiercią 15-letniej córki. Zanurza się w świecie internetu z nadzieją na odkrycie prawdy i pozbycie się uczucia straty. Nie sądziłam jednak, że autor przedstawi to wejście w tak dosłownym sensie. Stworzona rzeczywistość jest wzorowana na "Procesie" Franza Kafki - droga labirynt, zatarta granica między cyberprzestrzenią a rzeczywistością, wiele pytań i żadnych odpowiedzi. Trudno jest się w tym odnaleźć, nie tylko ze względu na swego rodzaju zawiłość fabuły, ale przez budowę powieści. Dialogi zostały wplecione w narrację i trzeba się naprawdę skupić, by wbić się w sposób opowiadania, nie ma klasycznego wyodrębnienia od myślników. Dla mnie było to strasznie męczące i przyprawiało o ból głowy. Kolejna sprawa to wątki przewijające się w książce. Na moje - niewiele mają ze sobą wspólnego i niewiele z nich dociera do sensownego końca. Niektóre sprawy zostają niedomknięte albo zostały tak skończone, że nawet tego nie zauważyłam.

Co do zakończenia to też mam wątpliwości, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Żeby nie było aż tak źle, to powiem o kilku dobrych aspektach, które się tutaj pojawiły. Po pierwsze, mimo plątaniny doceniam, że sam autor się w tym nie zgubił, naprawdę wierzę, że tylko ja na to tak płytko spojrzałam. Przyznam się, że nie dałam rady dokończyć "Procesu" ze względu na celowe tworzenie labiryntu, a powyższa książka przyszła mi z równie wielkim trudem. Dla tych, którzy lubią ten klimat powieść jest w sam raz. Po drugie, przedstawia się Nam w jaki sposób działa internet. Wciąga, uzależnia i niczego nie zapomina. W dzisiejszych czasach bardzo łatwo pozyskać informacje i nimi manipulować - tutaj mamy konkretny i dość brutalny przykład do czego może to doprowadzić.

Sama idea była dobra, jednak tak jak wspomniałam to nie dla wszystkich. Znajdą się tacy, którzy będą zachwyceni szaleństwem całego świata przedstawionego - niespójnościami, sąsiadem (czy sąsiadami?) z dwiema głowami i hipnotyzującymi opisami filmów. Zaczną i zostaną wchłonięci aż do końca. A znajdą się też tacy, którzy beznamiętnie wzruszą ramionami. Nie wciągnie ich wątek tajemniczej Jezebel nękającej Sylwię i doprowadzającej do totalnego obłędu. Nie będą oni świadkami tego całego zamieszania, bo po prostu zrezygnują. Sami znacie siebie najlepiej i wiecie co jest w waszym guście. Mi się nie spodobało, ale Wy możecie mieć zupełnie inne odczucia, więc mimo wszystko zachęcam do spróbowania.

Małgorzata Górna