Jeśli lubicie chwytające za serce powieści o utraconych miłościach, rodzinnych sekretach i krętych drogach do szczęścia, to “Córka z Włoch” będzie lekturą dla was odpowiednią.

 Autor: Soraya Lane

 Wydawnictwo: Albatros

 Data premiery: 08. 03. 2023

 Autor recenzji: Magdalena Kwapich

 Liczba stron: 352

 W moim odczuciu: 7/10

"Córka z Włoch" jest pierwszym tomem z cyklu "Utracone córki". Po zapoznaniu się z jego treścią śmiało mogę powiedzieć, że w kolejnych częściach cyklu będziemy mieli do czynienia z lekkimi historiami opartymi na rodzinnych sekretach, tajemnicach z przeszłości; cyklem opowiedzianym lekko i barwnie.

Historia ”Córki z Włoch” rozpoczyna się w londyńskiej kancelarii prawnej. To tam spotykają się kobiety, które przybyły na wezwanie prawnika. Każda z  nich otrzymuje pudełko z pamiątkami. Znaleziono je w domu Hope Berenson, która dawno temu prowadziła w nim placówkę dla niezamężnych matek. Jedno z tajemniczych pudełek odbiera Lily, bowiem przesyłka była adresowana do rodziny jej zmarłej babki.

Jak się zapewne domyślacie, przedmioty znajdujące się w pudełku są związane z pewną tajemnicą rodzinną, w której wyjaśnienie mocno zaangażuje się Lily i która zaprowadzi ją w przeszłość. Po drodze odwiedzi kilka ciekawych miejsc we Włoszech oraz… Nie, jednak więcej z treści książki już nie zdradzę, za to zapraszam do lektury powieści.

“Córka z Włoch” to saga rodzinna prowadzona w dwóch planach czasowych. Współczesność i retrospekcje z przeszłości, z lat trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku, wzajemnie się przenikają i uzupełniają, tworząc intrygującą historię z bohaterkami kobiecymi. Oprócz wspomnianej już Lily, pasjonatki win, zgłębiającej tajniki wyrobu tego trunku we włoskiej winnicy, poznajemy drugą istotną dla tej powieści postać - Estee. Dzięki tej bohaterce przenosimy się w przeszłość, śledząc z zapartym tchem, a często i wzruszeniem je niełatwe losy i zagmatwaną historię miłości.

Co prawda charakterystyka bohaterów “Córki z Włoch” jest raczej powierzchowna, ale dająca nam możliwość poznania ich, polubienia i zaangażowania się w fabułę. A ta nie należy do skomplikowanych, opiera się na dość popularnym w literaturze motywie odkrywania rodzinnych sekretów. W niczym to jednak nie odbiera atrakcyjności powieści. Przeciwnie, zaintrygowała mnie ta podróż Lily ku przeszłości, pozwoliła  cofnąć się w czasie i zrozumieć, jak istotne jest poznanie swojego dziedzictwa. Niezwykle cenna była to wyprawa, ale potrzebna i wartościowa, obfitująca w momenty wywołujące sporo emocji u czytelnika, od tych smutnych, wzruszających po te radosne i pełne optymizmu.

Mimo pozornie lekkiego tonu powieści autorka porusza w niej ważne sprawy, istotne i aktualne również dziś. Myślę tu o surowym wychowaniu dzieci, które nie uwzględniało ich potrzeb i marzeń, skupiało się na realizacji planów rodziców, o braku możliwości decydowania o swych losach, dalej o poszukiwaniu własnego miejsca i sposobu na życie. Jest też niebanalnie poprowadzony wątek miłości, jest uśmiech, ale są też łzy i poczucie nieodwracalnej straty.


A cała opowieść bardzo klimatyczna, zachwycały mnie włoskie krajobrazy, niebo pełne słońca, urokliwa, stara posiadłość otoczona winnicami no i ludzie, uzdolnieni, pełni pasji, tej może trochę przyziemnej, bo związanej z wytwarzaniem wina i tej wielkiej sztuki. Chodzi mi tu o sztukę baletową prezentowaną w słynnej mediolańskiej La Scali.

Podsumowując, “Córka z Włoch” to przyjemnie i barwnie podana historia, przyjazna dla czytelnika, nienużąca, wypełniona pogodnym włoskim klimatem, niosąca nadzieję i radość. Jeśli więc lubicie sagi rodzinne z sekretami z przeszłości , to ta książka jest właśnie dla was.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Nigdy nie powinniście bać się tego, czym zostaliście obdarzeni, a raczej powinniście nauczyć się, jak używać tych darów z korzyścią dla siebie i innych.

Śmierć to nie nić. To ostrze, które odcina nasze więzi. Śmierć odciąga nas od siebie nawzajem, a mimo to pozwala nam pozostać blisko.

Walentynkowe śniadanie, lunch czy udział w popołudniowym przyjęciu? Gdzie warto zabrać ukochaną osobę w dniu święta miłości? Okazuje się, że można nie zjawić się na żadnym z umówionych spotkań. Tylko co na to powiedzą trzy wystawione tego dnia kobiety? Jakie wytłumaczenie na swoją nieobecność będzie miał pan Carter i dlaczego umówił się tego dnia aż z trzema różnymi kobietami?
 

Tytuł: „Poszukiwany ukochany"

Autor: Beth O'Leary

Tłumacz: Małgorzata Stefaniuk

Liczba stron: 384

Data polskiego wydania: 25 stycznia 2023

Wydawnictwo: Albatros

W moim odczuciu: 9/10

 Elżbieta Cherezińska to jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich autorek literatury historycznej, autorka między innymi doskonale przyjętej sagi "Odrodzone królestwo", w której opisuje losy rodu Piastów w okresie rozbicia dzielnicowego. Po kilku latach przerwy powraca do nas z jednotomową powieścią zatytułowanej "Sydonia. Słowo się rzekło", zainspirowaną dziejami Sydonii von Borck - szlachcianki posądzonej o czary i spalonej na stosie na początku siedemnastego wieku. Podobnie jak i w swoich poprzednich dziełach, tak i tutaj, autorka nie zawodzi i daje czytelnikowi wspaniałą ucztę literacką popartą rzetelnym historycznym researchem.

Tytuł: "Sydonia. Słowo się rzekło"

Tytuł : "Głos kobiecej duszy. Siedem opowieści o pożądaniu, miłości, wrastaniu i sile."

Autor: Maxine Mei-Fung Chung

Tłumacz: Monika Skowron

Data wydania: 22.03.2023

Wydawnictwo: Insignis

Liczba stron: 352

Moja ocena: 7/10

Zdrada. Poplątane ludzkie relacje. Krzywda wyrządzona w przeszłości. Demony z jakimi mierzy się każdy z nas. Nadzieja na przyszłość i na to, że nasz los spoczywa w naszych rękach. Smutek. Złość. Żal. Rozgoryczenie. Pogodzenie się z przeszłością.  Ulga. Radość. Szczęście….. To tylko niektóre z tematów jakie poruszane są w książce „głos kobiecej duszy”, stanowiącej zapis rozmów terapeutki Maxine Mei-Fung Chung z 7 różnymi kobietami.  Każda z nich jest inna, wywodzi się z innego środowiska i ma różne doświadczenia życiowe. Ostatecznie jednak to co je łączy to fakt, że na skutek dręczących je emocji postanowiły poszukać pomocy specjalisty i (mówiąc kolokwialnie) wylądowały na kozetce u tego samego psychologa.

„Głos kobiecej duszy” to 7 historii, z której każda skupia się na wędrówce ku ozdrowieniu każdej z bohaterek. 7 Rozdziałów,  w których autorka powoli rozbraja pancerz, jaki stworzyła wokół siebie każda z kobiet, chroniąc się przed własnymi emocjami i wspomnieniami. Z ciekawością i wnikliwością charakterystyczną dla terapeuty, Maxine dociera do sedna problemów i tym co rzeczywiście za nimi stoi odsłaniając przy tym pewne psychologiczne sztuczki i triki jakie stosuje na nas samych nasz mózg. Co więcej, robi to z wyczuciem i świadomością, że książka jest skierowana przede wszystkim do laików, a nie specjalistów w dziedzinie. Od czasu do czasu pojawiają się zatem dziedzinowe pojęcia takie jak „dysocjacja”, odwołanie do poglądów Freuda czy innych szkół psychologicznych, ale nie są one w żaden sposób przytłaczające. Wręcz przeciwnie, dobre wyważenie i balans pomiędzy częściami stanowiącymi relacje z sesji oraz tymi, które są przytoczeniem teorii tworzy spójną i kompleksową opowieść. To czym „głos kobiecej duszy” wyróżnia się od innych książek psychologicznych, to fakt, ze w każdym rozdziale czytelniczka (lub też czytelnik) znajdzie coś dla siebie. Nawet jeśli wydawać by się mogło, ze nie będzie nas dotyczyła część o pragnieniu posiadania dziecka czy o kiepskich relacjach z ojcem, szczerze rekomenduję przeczytanie całości.  Uważam bowiem, że każdy z tych fragmentów może wywołać w nas określone refleksje i przemyślenia, nawet jeśli pozostaną one (pozornie) bez związku z tematem przewodnim danej części. Być może ogranicza się one do chęci nakrzyczenia na bohaterkę i zbesztania jej za bycie „naiwną”, „nieporadną” czy wręcz „głupią.” Być może jednak, w niektórych z nich odnajdziemy cześć siebie, a lektura pozwoli nam odkryć fragmenty naszej duszy, które w codziennym zabieganiu i wymagającym świecie próbujemy ignorować, a które domagają się naszej uwagi. Co więcej, książka pozwala „laikowi” – czytelnikowi, inaczej spojrzeć na pracę terapeuty. Być może wydaje nam się, że psycholog nie ma emocji związanych z sesjami, że jest „robotem” (w jednym z rozdziałów bohaterka posłużyła się sformułowaniem „w moim świecie nie musisz jeść” w stosunku do Maxine). W tym wypadku, autorka dekonstruuje i ten mit, pokazując, że w czasie spotkań tworzy się wieź pomiędzy nią, a „pacjentką”, a dzielenie się przez bohaterki własnymi emocjami i przeżyciami skłania również i Maxine do wspomnień i głębszych refleksji (w pewnym fragmencie autorka wspomina rasistowskie komentarze z którymi spotykała się na wcześniejszych latach życia). Można to podsumować jednym zdaniem – „psycholog/psychoterapeuta też człowiek.”

Moim zdaniem „opowieść kobiecej duszy”, mimo dość sentymentalnie brzmiącego tytułu jest w rzeczywistości opowieścią o tym, jak silne potrafimy być my, kobiety i jak wiele dźwigamy na swoich barkach. Odkryciem, że każda z nas, na swój sposób jest Wonder Woman, a żadna z emocji nie jest zła, a ważna i potrzebna, o ile nauczymy się ją akceptować i nie pozwalać jej rządzić naszym życiem. Historią o pokonywaniu własnych ograniczeń, mierzeniu się z przeszłością i budowaniu życia na własnych zasadach.