Niekonwencjonalny kryminał retro w świątecznej otoczce czyli “Portret mordercy. Świąteczna opowieść kryminalna”

 

Autor: Anne Meredith
 Wydawnictwo: Zysk i S-ka
 Data premiery: 26. 11. 2024
 Autor recenzji: Magdalena  Kwapich
 Liczba stron: 300
 W moim odczuciu: 6/10

Anne Meredith, czyli Lucy Beatrice Malleson (1899–1973), to autorka znana ze swoich kryminałów,  głównie  tych z serii o detektywie Arthurze Crooku, publikowanej pod pseudonimem Anthony Gilbert. W „Portrecie mordercy” odchodzi od tradycyjnego schematu zagadki detektywistycznej, oferując czytelnikom historię, w której sprawca morderstwa jest znany od początku. Powieść, choć intrygująca w swojej konstrukcji, pozostawiła mnie z mieszanymi uczuciami.

Akcja toczy się w świątecznej scenerii, w ogromnym, starym domu Kings Poplars, gdzie zjeżdża się rodzina Adriana Graya, despotycznego ojca sześciorga dzieci, które żyją  w cieniu jego decyzji, zarówno tych finansowych, jak i osobistych. Podobieństwa do innych klasycznych kryminałów, takich jak „Morderstwo w Boże Narodzenie” Agathy Christie, są wyraźne – mamy tu bogatego, lecz niesympatycznego gospodarza, zgromadzonych wokół niego członków rodziny o mrocznych sekretach oraz morderstwo w rodzinnych murach.  

Gray, ten zgorzkniały patriarcha, zaprasza najbliższych do swojego domu na Wigilię, co staje się preludium do tragedii – morderstwa, którego dokonuje jeden z członków rodziny. W odróżnieniu  od Christie u Meredith kluczowy twist fabularny polega na tym, że czytelnik od samego początku wie, kto jest mordercą.

Rodzina Graya to zbiór postaci pełnych wad, których problemy i ambicje tworzą tło fabularne. Adrian Gray to przykład toksycznego patriarchy: bezduszny, apodyktyczny, niemal odczłowieczony w swojej pogardzie dla dzieci i ich problemów. Jego synowie i córki są równie niesympatyczni, co czyni ich trudnymi do zapamiętania w pozytywnym świetle. Richard, najstarszy syn, to ambitny karierowicz, który prowadzi podwójne życie – z jednej strony jest wzorowym mężem zimnej i wyniosłej Laury, z drugiej utrzymuje kochankę, co wpędza go w spiralę długów i kłamstw. Amy, najstarsza córka, jest kobietą pozbawioną większych ambicji, niemal niewidzialną w rodzinnych konfliktach. Olivia, druga córka, i jej mąż Eustace to bezwzględna para, która bez skrupułów manipuluje otoczeniem w imię własnych interesów. Isobel, żona Harrego, i Hildebrand, niespełniony artysta wyklęty przez ojca, wprowadzają element tragizmu, choć ich charaktery wydają się zbyt sztampowe. 

Wszyscy z nich mają swoje powody, by żywić do Graya urazę, a  każdy z członków rodziny ma swoje tajemnice, które Meredith stopniowo ujawnia. Motywacje bohaterów krążą wokół pieniędzy, chciwości i rodzinnych uraz, co dodatkowo potęguje napięcie. Jednak brak wyraźnie pozytywnych postaci sprawia, że trudno nawiązać z nimi emocjonalną więź. Dla mnie, jako czytelniczki, żaden z bohaterów nie był na tyle intrygujący, by wciągnąć mnie w ich losy. Przez rozbudowane wprowadzenie, pełne szczegółowych opisów i retrospekcji, miałam wrażenie, że akcja rozwija się zbyt wolno, a sama historia traci na dynamice.

Jednym z mocniejszych punktów książki jest jej zakończenie. Choć od początku znamy sprawcę, Meredith zaskakuje w finałowych rozdziałach, subtelnie zmieniając naszą perspektywę. Nie jest to może plot twist na miarę Christie, ale wystarczająco intrygujący, by wywołać refleksję nad moralnością i motywami bohaterów.

Książka, mimo swoich zalet, mnie rozczarowała. Choć ma w sobie pewien urok retro, wynikający z tego, że została napisana w latach 30., to narracja i styl trącą myszką. Dialogi bywają sztywne, a bohaterowie przerysowani, co nie pozwala w pełni zanurzyć się w świat przedstawiony. Poza tym, brak elementu detektywistycznej zagadki, zwykle tak istotnego w kryminałach tamtej epoki, sprawia, że fabuła miejscami się dłuży.

Mimo tych wad, „Portret mordercy” ma swoje zalety. Świąteczny klimat, zimowa sceneria i rodzinne konflikty czynią ją książką, która może przypaść do gustu miłośnikom klasycznych kryminałów. To jednak powieść bardziej dla koneserów gatunku niż dla przeciętnego czytelnika szukającego wciągającej fabuły. Jeśli ktoś ceni introspektywny styl narracji i psychologiczną głębię, może znaleźć tu coś dla siebie. Dla mnie jednak „Portret mordercy” pozostanie książką, która nie do końca spełniła moje oczekiwania.

Niekiedy nasz świat musi stanąć na głowie, byśmy nauczyli się rozumieć, że zmiany w naszym życiu to najlepsze, co mogło nas spotkać.

Tytuł: Pod skrzydłami żurawi

Autor: Monika Cieluch

Data wydania: 11.10.2023

Wydawnictwo: Amare

Liczba stron: 538

Moja ocena: 7/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

Olive Loughty, młoda doktor weterynarii, uciekła z rodzinnego miasteczka, by zacząć nowe życie w Bristolu. Na wieść o śmierci ostatniej bliskiej jej osoby, ciotki Rachel, postanawia raz jeszcze odwiedzić senne Horwell i pojawić się na pogrzebie krewnej. Podczas odczytania testamentu okazuje się, że ciotka zostawiła jej w spadku swój dom. Aby jednak móc go przyjąć, Olive musi mieszkać w nim przez co najmniej trzy lata. Kobieta decyduje się na przeprowadzkę i rozpoczyna remont, w którym pomaga jej spotkany na pogrzebie miejscowy dziwak, Flynn Sallow. Stroniący od ludzi, bojący się dotyku mężczyzna intryguje ją z każdym dniem coraz bardziej. Olive podejrzewa, że Flynn cierpi na fobię społeczną, ale specyficzne zachowanie Flynna ma zupełnie inną przyczynę. Przeciwko sobie mają przekleństwo i złorzeczenie, po swojej stronie jedynie miłość i krążące nad ich głowami żurawie.

Czym jest zło? Czym jest miłość? Decydują o tym ludzie, każdy z nich chwyta postrzępione odłamki wiary i składa je w całość. Odpowiedni dużo krwi i łez może kupić życie. Odpowiednio mocna wiara może sprawić, że coś stanie się prawdą. Ludzie wymyślają prawdę w taki sam sposób, w jaki wymyślają wszystko inne: wspólnie.

Autor: Sarah Rees Brennan

Data wydania: 27.11.2024

Wydawnictwo: Storylight

Liczba stron: 464

Moja ocena: 8/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

Rae od zawsze miała słabość do złoczyńców w powieściach fantasy. Są najlepiej ubrani, mają najbardziej cięte riposty i zwykle nie cofają się przed niczym, by osiągnąć swoje cele. Rae z chęcią zrobiłaby to samo – cierpi na nieuleczalną chorobę i poświęciłaby wszystko, by odmienić swój los… I oto niespodziewanie otrzymuje szansę na drugie życie: niezwykłym trafem przenika do świata swojej ulubionej serii, gdzie może odnaleźć kwiat, który ją uleczy. Budzi się w pałacu stojącym na krawędzi piekielnej przepaści, w królestwie na skraju wojny, krainie niebezpiecznych bestii, knujących dworzan oraz swojej ulubionej postaci: Wiecznego Cesarza. Jest tak ponętny, jak może być tylko postać z książki. Rae wkrótce odkrywa, że w tym fantastycznym świecie wcale nie jest pozytywną bohaterką. Przeciwnie: jest złoczyńczynią. Więc niech i tak będzie! Jako Lady Rahela pod swoim diabelskim przywództwem jednoczy przeróżnych rzezi­mieszków i planuje, jak odmienić ich przeznaczenie. Sterta ciał rośnie, a wraz z nią wściekłość cesarza. Wygląda na to, że Rae i jej sojusznikom trudno będzie dociągnąć do ostatniej strony…

Nadzieja obdarta z tragizmu była pusta. Tak jak tragizm bez nadziei.

Wyobraź sobie, że zamiast w dobrze znanym miejscu, budzisz się w świecie swojej ulubionej książki, pełnej magii, niebezpieczeństw i skomplikowanych wyborów. Dodatkowo okazuje się, że postać, którą masz się stać, nie jest ani niewinną bohaterką, ani kimś, kto mógłby naprawić wszystko dookoła. Teraz to od ciebie zależy czy życie bohaterki, skończy się tak, jak było jej to pisane, czy spróbujesz odwrócić jej los? Stojąc przed wyborem, wykonasz krok ku śmierci czy życiu z Cesarzem?

Kontynuując tegoroczną podróż po fantastyce, nie mogłabym zapomnieć o tytule, który zainteresował mnie sobą, gdy tylko pojawił się w zapowiedziach. Nietypowy koncept i obietnica mrocznej historii w świecie, gdzie bohaterom z góry przypisane są role dobra lub zła, zapowiadały coś wyjątkowego. Dodatkowo główna bohaterka, śmiertelniczka, która zostaje wplątana w skomplikowaną grę o życie – zarówno swoje, jak i postaci, której rolę musi odegrać, obok tak zapowiadającej się historii, nie sposób przejść obojętnie.

Fantastyka w swoim gatunku rządzi się swoimi indywidualnymi prawami, nawet w kwestii stylu pisania. Tym trudniejsze staje się, to gdy książka przy tym odbiega od pewnych schematów fabularnych. Sarah Rees Brennan doskonale jednak oddaje to czym jest dobra fantastyka, skupiając się zarówno na detalach, jak i na zachowaniu lekkości i płynności. Wykreowana atmosfera jest pełna tajemnicy i magii, a narracja nie tylko opowiada historię, ale pozwala czytelnikowi zanurzyć się w niej, stając się jego rzeczywistością.

Pomimo tego, że pojawia się tutaj aspekt świata rzeczywistego i przedstawienia w niej Rae, jest go bardzo nie wiele, co z jednej strony stanowi plus, z drugiej jednak po większym zastanowieniu brakuje mi choć trochę bardziej rozbudowanego tego aspektu. Tak, aby kreacja bohaterki i to jakie wybory podejmuje, wiązała się z częścią jej osobowości, którą już znamy, a sam pobyt w świecie fantasty nie wiązał się z jednoczesnym poznaniem bohaterki. Mimo tego jej kreacja jak i innych jest przyjemna. O samej Rae można na pewno powiedzieć to, że w powieści chce uchodzić za sprytną bohaterkę, która dzięki znajomości zapisanej historii, może odmienić losy bohaterów. W tym wszystkim jednak mam wrażenie, że za bardzo skupiła się na tym, że to tylko ona ma wpływ na zmiany, nie bierze pod uwagę, lawiny, jaką wywołuje, co z czasem obraca się przeciwko niej. Z kolei Wieczny Cesarz to postać bardzo enigmatyczna, czym budzi ogromną ciekawość czytelnika, jego zachowania i słowa są niejednoznaczne, dzięki czemu ciężko przewidzieć jego jakiekolwiek działanie. Z jednej strony działa na niego urok Rachel, z drugiej zaś udaje odpornego na nią i robi jej na przekór.  Jego relacja z Rae to nieustanny taniec napięcia i niedopowiedzeń, pełen wzajemnych prowokacji i prób zdominowania drugiej strony.  Nie mogłabym nie wspomnieć o bohaterze, który oprócz tego, że wzbudził we mnie największe zainteresowanie, okazał się ogromnym zaskoczeniem zwłaszcza na końcu powieści. Klucznik, bo to jego mam na myśli to postać, która do historii wnosi tajemnice i humor. Jednocześnie jest sojusznikiem Rae i zagadką, dzięki czemu nadaje fabule głębi. Co do jego relacji z bohaterką, śmiało mogę powiedzieć, że ich interakcje stanowią jedne z najbardziej emocjonalnych i intrygujących w książce, pozostawiając czytelnika z pytaniem, jakie są jego prawdziwe intencje i co chce uzyskać, podejmując się udziału w grze o życie.

Co do samego pomysłu na fabułę, trzeba przyznać, iż jest ona jednym z najbardziej intrygujących aspektów książki. Przeniesienie bohaterki do świata jej ulubionej serii fantasy, w którym wciela się w rolę złoczyńca to nietypowe podejście do gatunku, a zarazem powiew świeżości w motywie walki dobra ze złem przy tym przetarcie tak dobrze znanych schematów. 

Podsumowując, uważam “Niech żyje zło” autorstwa Sarah Rees Brennan za historię, która na pewno na rynku książkowym jest powiewem świeżości i reinterpretacją znanych nam schematów, czym na samym początku zachwyciła i mnie, jednak im więcej czasu mija od chwili zapoznania się z nią, tym bardziej utwierdzam się w tym, że pomimo wielu dobrych aspektów brakuje jej czegoś, przez co czytelnik zapamiętałby ją na długi czas, skupiając się na pozytywach, a nie drobnych niuansach. Mimo tego skłamałabym gdybym nie napisała, że jest warta poznania, bo takowa jest. Choć nie jest idealna, budzi zainteresowanie, które trzyma czytelnika w ryzach do samego końca, pozostawiając go z większą ilością pytań niż przed poznaniem losów Rae.

Rzecz zabrana siłą zawsze będzie bladym cieniem danej dobrowolnie.

Być może z tego powodu wspomnienie to nabrało tak surrealistycznego charakteru, że zadaję sobie pytanie, czy to wszystko naprawdę się wydarzyło…

Autor: Leunens Christine

Data wydania: 05.11.2024

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 327

Moja ocena: 7/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

(...)wytłumaczył mi, że wszystko jest częścią jakby większej całości, że taki jest porządek rzeczy i każdy musi odnaleźć swoje miejsce w świecie i żyć z nim w zgodzie. Dopiero jak to pojmałem wszystko stało się dla mnie znacznie zrozumialsze.

Autor: Winston Groom

Data wydania: 20.02.2024

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 280

Moja ocena: 6/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka

Powiem wam jedno: bycie idiotem to nie pudełko czekoladek. Ludzie śmieją się, nerwują, poszturchują. Teraz gadają, że trzeba być miłym dla zapóźnionych, ale powiem wam tyle - nie zawsze jest tak. W każdym razie ja się nie skarżę, bo jak to się mówi, mam kawał ciekawego życia.

Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co dostaniesz…

Poznajcie Forresta Gumpa, sympatycznego i zaskakująco łebskiego bohatera tej nadzwyczajnej odysei komicznej. Forrest najpierw - dość przypadkowo - zostaje gwiazdą drużyny futbolowej Uniwersytetu Alabama, później jedzie do Wietnamu, gdzie staje się bohaterem wojennym, robi też karierę jako światowej klasy pingpongista i zapaśnik i oraz potentat handlowy... W samym środku swoich przygód porównuje wojenne blizny z Lyndonem Johnsonem, odkrywa prawdę o Richardzie Nixonie i przeżywa wzloty i upadki, pozostając wiernym swej jedynej i prawdziwej miłości - Jenny. Jednocześnie przez całe swoje życie z dziecięcą mądrością i nieustannym zdziwieniem nie przestaje się przyglądać otaczającym go ludziom. W powieści obserwujemy nadzwyczajną podróż Forresta przez trzy dekady kulturowego krajobrazu Ameryki. Forrest Gump ma do opowiedzenia cholernie dobrą historię - by w nią uwierzyć, trzeba ją po prostu przeczytać...

Kiedy myślisz, że gorzej już być nie może, zacznij się walić deską po nodze. Zobaczysz jaką poczujesz ulgę gdy przestaniesz.

“Forrest Gump” wielokrotnie pojawiał się w czytelniczych poleceniach,  jednak długo pozostawał poza kręgiem moich zainteresowań. Przez fakt, że nie oglądałam filmu, a o fabule wiedziałam tyle, co nic, nie miałam żadnych większych oczekiwań względem historii i mogłam podejść do niej z czystą głową. 

Poznanie historii nie sprawiło jednak, że mój brak oczekiwań zmienił się w zachwyt lub rozczarowanie. Historia okazała się zupełnie czymś innym, niż można by się spodziewać, z jednej strony przepełniona absurdalnymi wydarzeniami, czasem będącymi wręcz przerysowanymi, z drugiej prosta, choć pełna chaosu, bez składu i ładu, a jednak w jakiś sposób przyciągała czytelnika.

Ciekawym aspektem książki jest sposób poprowadzenia narracji, a dokładniej to, iż poznawana historia opowiada, jest przez samego Forresta. Język, jakim się wypowiada, jest bardzo prosty, co nie umniejsza jego osobie, a oddaje to jak postrzega świat i jakim tokiem myślenia kieruje się. 

Po dłuższych przemyśleniach wydaje mi się, że określenie fabuły jako po prostu prostej jest najbardziej trafne i przemawiające spośród innych, przychodzących na myśl. Forrest to mężczyzna o niskim ilorazie inteligencji, który na swojej drodze staje się uczestnikiem, a nawet twórcą niektórych ważnych wydarzeń historycznych, od wojny w Wietnamie, przez sukcesy w sporcie po wiele więcej. W tym wszystkim jest  też niezwykłym świadkiem i uczestnikiem amerykańskiego snu, który nie jest pozbawiony tragedii, ale też nie zabrakło mu humoru.

Tytułowy bohater to postać, która jest bardzo charakterystyczna, a przy tym pełna sprzeczności. Bardzo łatwo dostosowuje się do otoczenia, wykazuje się ogromną lojalnością i oddaniem bliskim osobom.  Jego postrzeganie świata jest niewinna, a jednocześnie pełne mądrości, które wychodzą z prostych refleksji. Pomimo licznych trudności i wyzwań, jakie napotyka na swojej drodze, pozostaje optymistą, nie tracąc nadziei na lepsze jutro. Jego prostota nie jest naiwnością, lecz wynika z naturalnej dobroci i braku kalkulacji. 

Podsumowując, uważam “Forrest Gump” autorstwa Winstona Groom za historię, która, choć nie wzbudziła we mnie żadnych większych odczuć i stanowi książkę, o której bardzo szybko zapomnę poza paroma historiami wywołującymi śmiech za wartą uwagi i poznaniu jej nie tyle z tego, iż stała się popularna, ile dlatego, że na  swój sposób przekazuje i przypomina nam o błahych  rzeczach, o których zapominamy, podążając w wir pracy i rozwoju.

 "Miłość jest najpiękniejszym i zarazem najgorszym uczuciem, jakie może nas spotkać. Potrafi sprawić, że człowiek ma wrażenie, że lata, by potem niespodziewanie oderwać mu skrzydła, strącić go w dół i bezwzględnie wdeptać w ziemie."

„Scars. Blizny zapisane w duszy" ze strony wydawnictwa editio.pl Sprawdźcie też inne bestsellery wydawnictwa…

Czytelniczy rok 2024 uważam za bardzo udany, wiele z pozycji skradło moje serce już od pierwszych stron, trafiło się też grono tych, które, choć nie zostały ze mną, przez długi czas wspominałam je bardzo ciepło. Nie mogę zapomnieć też o książkach po prostu dobrych, które nie zapadły mi w pamięć, zawsze z chęcią powrócę do nich, by na nowo poznać historię. Niestety trafiły się też te gorsze powieści, które końcowo należą do mniejszego grona i stanowią niewielki odsetek. Choć bardzo chciałabym, aby ta niewielka ich ilość pozostała niezmienna, dziś ich grono przywita w swoich szeregach kolejną książkę. Historię, która, choć miała potencjał i zapowiadała się bardzo dobrze, pozostawiła mnie z rozczarowaniem i irytacją, a jej wady zdominowały inne uczucia.

Autor: Sylwia Kruk

Data wydania: 25.06.2024

Wydawnictwo: Editio Red

Liczba stron: 280

Moja ocena: 2/10

Autor recenzji: Wiktoria Sroka  

   Jeśli chcesz przeżyć, masz być mi posłuszna

„Uwięziona" ze strony wydawnictwa editio.pl Sprawdźcie też inne bestsellery wydawnictwa…